bywajtu

Żył turystyką i przybliżał ją współczesnym i przyszłym pokoleniom. Miłość do swojej ojczyzny realizował poprzez zdobywanie wiedzy o niej. Wykształcił się we Lwowie na prawnika, jednak jego prawdziwą pasją byłą turystyka i krajoznawstwo. Uczył się jeszcze w Wiedniu i Krakowie. Podróże poszerzyły mu horyzonty i dały możliwość poznania zagranicznego podejścia do turystyki. Postanowił wzorce te przenieść do Polski. Swoją działalność rozpoczął zanim jeszcze uzyskał tytuł doktora. Prowadził wycieczki w Tatry dla słuchaczy Towarzystwa Kursów Wakacyjnych. Niedługo potem założył lwowski Akademicki Klub Turystyczny.

1953, http://pl.wikipedia.org/wik... (1953, http://pl.wikipedia.org/wik...)

Znany jest jednak przede wszystkim z przewodników, które pisał i ze szlaków, które wyznaczał. Główny Szlak Beskidzki we Wschodnich Karpatach jest jego dziełem (wyznakowany w międzywojniu). Na jego koncie znajduje również się mnóstwo przewodników wszelakiej maści, od tych opisujących miasta czy regiony w Polsce, po opisujące kraje i całe pasma górskie w Europie. Lubił poznawać historię i geografię miejsc w których aktualnie przebywał… a, że często podróżował – nie dziwi, że był nazywany chodzącą encyklopedią turystyki. Dla mnie niesamowite jest to, że tej wiedzy nie zostawiał dla siebie, tylko chciał się nią dzielić. Efektem tego jest wiele pozycji wydawniczych aktualnych lub niedoścignionych do dzisiaj!

Nie zadowalało go na szczęście jedynie zdobywanie wiedzy i pisanie. Był aktywnym działaczem na rzecz propagowania turystyki i ochronny cennych zabytków. Między innymi dzięki niemu uratowano wiele dzwonów, które były zabytkami. Podczas I Wojny Światowej wojsko chciało przetopić je na swoje potrzeby. Po wojnie zaczął organizować administrację na rzecz turystyki. Między innymi jemu zawdzięczamy GOT czyli Górską Odznakę Turystyczną.

Podczas drugiej wojny nie miał stałej pracy i podejmował się różnych prac czasowych. W 1945 roku zaczyna prowadzić wycieczki po Warszawie i okolicach, ukrywając się. W końcu trafia do obozu pracy. Ciężko przeżył drugą wojnę, po której musiał dopiero dojść do zdrowia w Nałęczowie. Koniec II Wojny Światowej okazał się dla niego wyzwaniem. Polska utraciła ziemie wschodnie (Ziemie Zabrane), a zyskała zachodnie (Ziemie Odzyskane). Wojna przyniosła wiele strat dla zagospodarowania turystycznego ziem polskich, ale również przerzedziła kadry, które trzeba było wykształcić na nowo. Jego pomoc była nieoceniona przy ustalaniu nazewnictwa dla Ziem Odzyskanych. Brał udział w licznych konferencjach i nadal pisał, dochodząc już do ponad 100 publikacji!

Koniec lat pięćdziesiątych przyniósł śmierć Orłowicza, aktywnego nawet w ostatnich tygodniach życia. Złożony został na warszawskich Powązkach. Orłowicz jest znany szerokim rzeszom turystów, chociażby poprzez nazywanie schronisk, przełęczy, szlaków czy rajdów jego imieniem.