bywajtu

To miasto kojarzy się przede wszystkim z plażami, karnawałem i sambą. Lecz to nie wszystko, raczej dopiero początek ponieważ jest jeszcze statua Chrystusa Zbawiciela, jeszcze do niedawana największa na świecie i Głowa Cukru i centrum. Tak, Rio, prócz dzielnic położonych przy najsłynniejszych plażach: Copacabana i Ipanema, ma także takie dość typowe wielkomiejskie centrum.

Centrum Rio niewiele różni się od centrów wielkich miast, zgiełk, korki, biura, praca, pośpiech. Lecz właśnie w tym mieście postrzeganym przez pryzmat wypoczynku i rozrywki jakoś szczególnie to się odczuwa. A jednak warto tam zajrzeć choćby po to aby zobaczyć katedrę, Mosteiro de Santo Antônio, kościół Nossa Senhora do Carmo i Paço Imperial i kilka innych, nielicznych już zabytków architektury.

Katedrę (Catedral Metropolitana) (1) trudno nazwać zabytkiem, bo to obiekt jak najbardziej współczesny (konsekrowana w 1979 r), jednak ze względu na samą architekturę warto ją zobaczyć. Ma kształt stożka, choć mi bardziej kojarzy się z piramidą. Wnętrze doświetlane jest światłem słonecznym filtrowanym przez 4 ogromne witraże (60 metrów każdy). Przestrzeń jest duża, lecz nie powiedziałabym, że Katedra może pomieścić 200 tys. osób (dane zaczerpnięta z przewodnika, bo sama wciąż nie wierzę, że to możliwe). Jednak to co zawsze przyciąga moją uwagę to odbicie Katedry w nowoczesnym biurowcu obok (zdjęcie w galerii) oraz figura św. Franciszka z Asyżu blisko jednego z bocznych wejść (zdjęcie też w galerii).

Mosteiro de Santo Antônio (2) to jak najbardziej obiekt zabytkowy i jak najbardziej godny polecenia, a znajduje się przysłowiowe kilka kroków od Katedry. Nie jest prosto znaleźć do niego wejście ponieważ ostatnio prowadzone tam były roboty konserwacyjne (rok 2010), lecz wysiłek będzie nagrodzony. Jest to najstarsza budowla sakralna w Rio de Janeiro (1608) i jedna z bardzo nielicznych, które przetrwały do dnia dzisiejszego. W zakrystii kościoła, ozdobionej azulejos, odnajdziemy rzeźby z drzewa jacaranda, a wnętrze świątyni prawie w całości pokryte jest złotą polichromią. Każda rzeźba, figura, relief, płaskorzeźba i cokolwiek można sobie wyobrazić jest złote, przyznaję, iż zrobiło to na mnie niesamowite wrażenie. Oczywiście nie wolno robić tam zdjęć, jednak nam pozwolono (może turyści zajęci plażami są tam rzadkością, a szkoda). 

Drugim obiektem, niewiele starszym niż Mosteiro de Santo Antônio, a podobnym w stylu i charakterze jest Igreja i Mosteiro de São Bento (1663) (3). Położony jest trochę poza centrum i niestety nie wszyscy taksówkarze wiedzą o jego istnieniu, więc trzeba dokładnie sprawdzić jeśli chcecie tam się dostać. Obiekt dziś służy jako prestiżowa szkoła dla chłopców, lecz sam kościół jest otwarty dla zwiedzających. I to właśnie tam można porównać jak wygląda złocone wnętrze przed renowacją z tym co odnajdziecie w wyżej opisanym obiekcie już po renowacji.

I już krótko o dwóch innych obiektach: Igreja de Candelária (kościół Matki Boskiej Gromnicznej) (4)  – uznawana za najwspanialszy kościół, stoi frontem do zatoki, dawniej zapraszając tych, którzy właśnie przybyli do miasta; kościół Nossa Senhora do Carmo (5) to miejsce gdzie koronowano dwóch brazylijskich cesarzy (Pedro I i Pedro II) – tak Brazylia była także cesarstwem.