bywajtu

Oglądając przed podróżą fotografie zakątków Norwegii rozmarzyłam się. Myślałam o ludziach o tym, jaki wpływ wywiera na nich obcowanie z cudami natury, w moim odzczuciu dziewiczej. „Przez trzęsawisko wiedzie do boru ścieżka długa, niezmierzona. Kto ją wydeptał? – Człowiek, pierwszy, który się tu pojawił. Przed jego przybyciem nie było jej jeszcze.” (Knut Hamusen "Błogosławieństwo ziemi"). I zapragnęłam wydeptać własną ścieżkę.

Patrzyłam z zachwytem ma odizolowane doliny, bajkowe wodospady, groźne lodowce, kapryśny surowy klimat, potęgę morskich wód, białe noce. Mogę śmiało powiedzieć, że będąc tam przez krótki czas, poczułam moc ducha Norwegii.

Interesowało mnie wszystko. Kultura, ludowe wierzenia w nadprzyrodzone siły natury działały na moją wyobrażnię. A szczególnie lubię obserwować ludzi. Norwegowie  różnią się od nas są małomówni ale bardzo pomocni. Ta charakterystyczna małomówność może wynikać z faktu, że wywodzą się ze społeczeństwa typowo chłopskiego, a "chłop robił swoje i w dysputy się nie wdawał". Przywołując pamieć znanych mi Norwegów: Ibsena, Muncha, Geabarka, Amudsena, Thora Heyerdala, Liv Ullmann, Tarjei Vesaas, Kaizers Orchestra, Burzum. Czytając, oglądajać, słuchając potomków Wikingów wiem teraz, że miejsce, w jakim się dorasta i żyje odciska swój ślad na tym, w jaki sposób postrzegamy świat i w jaki sposób się nim dzielimy z innymi. Odniosłam wrażenie, że od czasów Wikingów, którzy wyruszali stąd do odległych krajów, w zasadzie niewiele się zmieniło. Fiordy zachwycają swoim pięknem, czystością wody w połączeniu z majestatem skalistych szczytów.

Fiordów jest ponad tysiąć i muszę wspomnieć, że zostały wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Jednym z nich jest Lysefjord, nad którym leży charakterystyczny klif Preikestolen. I to był mój cel podróży.

Kiedy ponad 10 tysięcy lat temu lądolód zalegał na terenach obcenej Norwegii, przyczynił się on do powstania jej fiordowego charakteru wybrzeża. Lysefjord to około 42 kilometry zachwycających krajobrazów pionowo wznoszących się krawędzi czasami do wysokości 1000 metrów. 

Moja przygoda z "duchem przeszłości" zaczyna się w poracie w Stavanger. Stamtąd wypływam małym stateczkiem, przepływam pod wysokim mostem. Miasteczko zostaje za mną. Jestem, jak Calineczka w łupince orzeszka. Mijamy pojedyńcze wyspeki, gdzie czasami stoi jeden samotny dom, a jedyna droga do miasta to ta wodna i przeprawa łódką. Rejs to niezapomniana ponad 3-godzinna przygoda (warto wspomnieć, że można również wybrać się na całodzienny rejs kajakiem). To dość wąski fiord - co jest charakterystyczne dla fiordów zachodniego wybrzeża Norwegii -  ale miejscami bardzo głęboki, w środkowej części dno opada ponad 400 metrów poniżej poziomu wody. Z ciekawostek, o których wcześniej nie słyszałam, to tzw. Efekt Coriolisa, w okolicach fiordów norweskich panuje łagodny klimat i właściwie nie są one pokryte lodem. Można spotkać tam pływające foki, morświny, różne gatunki ryb, szybujące orły i inne ptaki. Mnie udało się wypatrzeć kozy bardzo ciekawe i ruchliwe stworzenia (można uznać, że pięknie pozują do zdjęć):P

Płynąc, podziwiając i rozmyślając... odniosłam wrażenie chwilowego przeniesienia w czasie. Krajobraz jest bajkowy, panujący spokój i cisza potęguje odizolowanie. Padające słońce dzieli fiord na dwa światy. Z jednej strony soczysta zieleń, jasne kolory a z drugiej szarość, mgła, czerń. Taka dwoistość podobna do ludzkiej natury...

• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• most do Stavanger roxa most do Stavanger (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)
• kózka roxa kózka (roxa)
• Preikestolen, widok z dołu roxa Preikestolen, widok z dołu (roxa)
• roxa (roxa)
• roxa (roxa)