bywajtu

Czy my potrafimy świętować święta państwowe, czy jesteśmy dumni z naszej historii, tradycji, symboli narodowych?

Na to pytanie każdy musi sobie sam odpowiedzieć, a ja może krzywym okiem spojrzę na najbliższą mi okolicę i rzeczywistość. Zaczyna się długi świąteczny weekend i rodzi się pytanie jak go spędzić, rodzinnie, patriotycznie czy typowo grill, TV? A może remoncik, koszenie trawy, wielkie sprzątanie, mycie okien etc patriotyzm, no cóż kiedyś o tym była mowa w szkole, poświętować wspólnie , obywatelsko, dumnie. Nie to nie dla mnie, ja mam inne zajęcia, nie mam czasu, mam tyle spraw na głowie.Tyle wymówek, tyle innych spraw nam głowę zaprząta, a to jest Święto, dzien wolny, który skrzętnie zagospodarujemy innymi czynnościami, tak, żeby nie mieć czasu na to co powinniśmy robić w tym dniu, czyli świętować.

Nasze symbole narodowe, mam wrażenie, że czasem skrzętnie je ukrywamy , tak jakbyśmy się wstydzili, że jesteśmy Polakami, że jesteśmy spod biało- czerwonej flagi.

To jest nasz kraj ta ziemia, a my tu i teraz tworzymy jej oblicze, które ma naszą twarz i nosi ślady naszego postępowania.

Dam przykład 14 lipca święto narodowe Francji, rocznica zburzenia Bastylii. Już od tygodnia zaczyna się cykl koncertów i imprez, w których naprawdę uczestniczą mieszkańcy miast i miasteczek, a nawet maleńkich wioseczek, co ciekawe w większości są to imprezy na wolnym powietrzu i ogólnie dostępne. Trwa zabawa, świętowanie, wszystko dekorują flagi i trójkolorowe kokardy, kraj się stroi na wielki dzień. W dniu święta byłam w Paryżu, niestety już tylko na końcówce parady wojskowej, ale dopiero później było fajnie! Zabawa do białego rana, fajerwerki, imprezy na ulicach, występy artystów, miasto żyje, ludzie się jednoczą są dumni z Francji i swojego obywatelstwa. Ja byłam zaskoczona i zdumiona tym, jak miasto się bawi, że ludziom się chce być razem. Część wzniosła z wieńcami, hymnem i defiladą weteranów się odbyła, a dalej trwa zabawa, bo patriotyzm nie musi być smutny, patetyczny i nadęty. Ale to co najbardziej mnie zdziwiło, to fakt, że dzień następny był czarną kartką w kalendarzu i wszyscy teoretycznie powinni rano być w pracy, a miasto ucichło gdzieś tak koło 4 rano…I co, a no nic rano w piekarni bulki były dopiero o 11, a całe miasto nabierało wolnego rozruchu około południa, gospodarka się nie zawaliła, firmy nie popadały, nawet w hotelu też śniadanie było mocno opóźnione, w końcu wszyscy świętowali, więc musieli odespać.

A teraz zastanówmy się jak nasze święta odbiera gość nie koniecznie znad Sekwany, ale każdy inny również. Jakieś przemówienie przemarsz wojska, jakieś kwiaty, a to wszystko nie w jedności, bo jedni powiedzą ,że jesteśmy niezbyt polscy, że tylko oni maja patent na polskość, że tylko oni wiedzą jak powinno się świętować. Ciągle za mało w nas radości ( w jakiejś piosence są takie słowa, że to wina klimatu bo szaro i smutno , bo pada), mało jest imprez, które w radosne świętowanie wciągną większe rzesze naszych rodaków od tych najmłodszych do tych najstarszych.

Napiszę teraz coś co wiem ,że może kogoś obruszyć , albo zaboleć, więc z góry przepraszam. Zapytałam kiedyś w pracy osoby dużo młodsze ode mnie o 1-Maja, a konkretnie o pochody. I co usłyszałam (pomijam stronę propagandową tego „święta”), że było kolorowo, fajnie, szło się z rodzicami, były balony, kwiaty, były wspólne  lody, występy, kiermasze książek, potańcówki ( a od siebie dodam, że pojawiały się towary, których normalnie nie było w sklepach). Czyli sztuczne, ale było święto, które dzieci odbierały zupełnie inaczej niż dorośli, bo dzieci były z rodzicami i dobrze się bawiły. Pozostawię to bez komentarza i życzę wszystkim nam –radujmy się i świętujmy razem, bądźmy dumni, a wszelkie prace domowe-zaręczam zdążymy je zrobić. Mzag