bywajtu

Nigdy nie zapomne smaku chleba z piekarni pod domem, do której latem chodziliśmy z dzieciakami z sąsiednich domów. Chodziliśmy tam na koniec dnia, gdy juz powoli trzeba było się zbierac do domu po całym dniu biegania po podwórkach, i zabaw w kosmonautów. To był taki ciepły chleb, środek czasem nawet jeszcze troche parzył - a najlepsza była skórka - taka chrupiąca! Dzieki za ten Mzag - jakos przypomniał mi jaki ważny jest chleb, a jak bardzo przestaje się go szanować w imię niższych cen.

Zapraszam do Krakowa - tu piekarnie nie znikneły. A wręcz przeciwnie, jest ich cała masa. Zupełnie mnie to zaskoczyło po przeprowadzce z Warszawy. Tu na każdym rogu piekarnia, mała, duża, świeża, pachnąca. Z prawdziwym chlebem, taki co nie zepsuje się za kilka godzin.

Ja w okolicy, w której mieszkam obecnie, nie mam takich super piekarni. Za to pamiętam pewne wakacje, które spędzałam w Suchedniowie (nieopodal Kielc). Opiekowała się mną oraz moją kuzynką przyszywana ciocia, która żywiła nas bardzo wykwintnym daniem, czyli pajdą chleba z masłem. Pajda była specyficzna, bo krojona wzdłuż całego chleba, do tego gruba warstwa masła i dzieciaki były szczęśliwe. Chrupiąca, gruba, aromatyczna skórka, często ciepłe jeszcze wnętrze. Istna bajka. Generalnie nie chciałyśmy jeść niczego innego. A jak raz poszłam z ciocią do piekarni, to dostałyśmy parzące wręcz chleby, które gdy niosłyśmy do domu zostały przez nas ponadgryzane. Ten smak, ten zapach pozostanie ze mną na zawsze. A samo wspomnienie długaśnej pajdy chleba chyba nigdy nie przestanie mnie bawić ;)

No widzę, że chleb obudził wspomnienia i refleksje. To dobrze, bo żaden pokarm na ziemi nie ma tylu odmian, smaków, ale również na całym świecie otoczony jest szacunkiem i stanowi przedmiot westchnień. Wyruszamy do pracy "za chlebem", młodej parze życzymy, aby im chleba nie zabrakło i tym chlebem witamy. Czas by w naszym domu, a później i kraju chleb miał należyty  szacunek. Mój dziadek, który przeżył głód w obozie jenieckim do końca życia nie pozwolił marnować chleba. Sam czasem robił sobie "zupę "wodziankę z suszonego chleba, a najmniejsze nawet skórki chleba kroił dla ptaków. Wiem, że ja w stosunku do piszących tutaj mam inny Pesel, ale człowiek który dziś chleb marnuje jutro głoduje. Mzag

Mnie z chlebem zawsze kojarzy się jedno zdanie: że nigdy nam się nie nudzi. I coś w tym jest, choć sama po chleb sięgam niezbyt często, to jednak różne samki mi się nudzą, a smak chleba nigdy :)

Ja też mam słabość do "prawdziwego" chleba, szczególnie takiego z chrupiącą skórką. Dlatego jak odwiedzam rodzinny Przemyśl, a tam mam ulubioną piekarnię, to zawsze wracam z dodatkowym bagażem- pysznym chlebem, któremu nie jestem w stanie się oprzeć, a w związku z tym z dodatkowym kg;) Po majowym weekendzie, który spędzałam u rodziców, przywiozłam oczywiście kilka żytnich chlebków-bo takie lubie najbardziej. Nie bylibyśmy w stanie zjeść takiej ilości w ciągu kilku dni, więc je zamroziłam. Po rozmrożeniu i podgrzaniu w piekarniku dla uzyskania chrupkiej skórki, nie tracą nic na swoim smaku. Ciepłe jeszcze kromki, oblane bieszczadzkim miodem mhmm czego chcieć wiecej, jeśli ma się ochotę na odrobinę słodkości.