bywajtu

O Lubartowie pisał Władysław Broniewski w swoich "Balladach i romansach", śpiewał też Andrzej Rosiewicz (https://www.youtube.com/watch?... - teledysk zawiera archiwalne zdjęcia, minionej już epoki). Ale chyba najbardziej rozreklamował to małe miasteczko kabaret Dudek w skeczu "Sęk" (Lubartów 333), w mistrzowskim wykonaniu Wiesława Michnikowskiego i Edwarda Dziewońskiego. Tym, którzy go nie znają - gorąco polecam (https://www.youtube.com/watch?...).

W czasach bardziej odległych, tak pod koniec XVI wieku, miasto było znanym ośrodkiem ruchu reformacyjnego. A założone przez Mikołaja Kazimierskiego gimnazjum ariańskie, zasłynęło w całej Rzeczypospolitej. Jednak do dziś niewiele się zachowało pamiątek i zabytków.

Jednym z odbudowanych, po wielokrotnych zniszczeniach i pożarach jest Pałac Sanguszków. Wybudowana w połowie XVI wieku przez wojewodę lubelskiego Piotra Firleja budowla, pierwotnie pełniła funkcje obronne. Późniejszy barokowy kształt rezydencja uzyskała dzięki zabiegom kolejnych właścicieli - rodzinie Sanguszków.

Pałac wkomponowany jest w 18 hektarowy park, który w ostatnich latach został poddany gruntownej odnowie. Obecnie, dzięki rekonstrukcji dokonanej w oparciu o projekt Gerarda Ciołka, park lubartowski jako jeden z nielicznych w kraju, reprezentuje kompozycję charakterystyczną dla stylu francuskiego.

Regularne, symetryczne kompozycje, którym poddano aleje, drzewa, krzewy oraz kwiaty, zachwycają bogactwem i finezją kształtów. Przeciwległą do pałacu oś kompozycyjną parku zamyka staw, tworząc geometryczną, zamkniętą całość, charakterystyczną dla klasycznej szkoły francuskiej André Le Nôtre’a.