bywajtu

Zawsze bardzo lubiłam inteligenty i ironiczny humor Woody'ego Allena. Annie Hall i Manhattan to moje dwa ulubione tytuły. Zawsze porusza tematy skomplikowanych relacji międzyludzkich, no i to co najbardziej powala w jego filmach to, że są najczęściej autobiograficzne. Uwydatnia swoje własne problemy i kompleksy. Zresztą żadne to odkrycie - cały urok jego filmów polega właśnie na tym. Filmy Woody'ego Allena mają właściwości lecznicze. Łatwo utożsamiamy się z bohaterami, którzy mają podobne problemy, przez co oswajamy się z własnymi, a nawet zaczynamy się z nich śmiać.

http://www.theempressofdres... (http://www.theempressofdres...)

Ostatnio bardzo zaczęło brakować dawnego allenowskiego humoru w jego filmach. Stworzył trzy albo cztery dość urocze filmy z Paryżem, Rzymem i Barceloną w tle. Były to przyjemne obrazki, ale o wiele mniej wnikające w psychikę człowieka, jeśli w ogóle. Momentami śmieszne komedie bez dawnych mądrych dialogów. Właściwie jedyne co mnie zachwyciło, to scenariusz do filmu O północy w Paryżu - taką historię chciałby przeżyć każdy. Natomast po Zakochanych w Rzymie, pomyślałam: Okej, było zabawnie, ale gdzie się schował stary przemądrzały Allen z inteligentym żartem?

No i jest Blue Jasmine. Jak dawniej. Skomplikowane charaktery, momenty śmieszne, ale nie do końca bo zbyt prawdziwe i gorzkie. Przeplatające się na zmianę losy bohaterów tworzą znakomite sceny i dialogi. Postacie tak różne i zmienne, że w jednej scenie możemy poczuć żal i smutek, który w sekundę przemieni się w euforię. W każdej bardzo złożonej postaci możemy znaleźć kawałek siebie. No i Cate Blanchett, zachwycająca jak zawsze. Ten film to wszystko, co najlepsze u Allena.