bywajtu

Do mnie to przemawia. Na zdjęciu z daleka nie miałam wrażenia, że to celofan, a bardziej skojarzyło mi się z kompozycjami jakie są tworzone przez zamarzniętą wodę, a więc chyba dobrze się skojarzenie wpisuję w porę roku?

Inna skojarzania to neurony... Ale ogólnie wszytskie ze skojarzeń mają w sobie element budowy, kształtowania. Uważam, że autorce ta konkretna praca wyszła.

Nie twierdzę że instalacja jest kiepska - chodziło mi bardziej o przeintelktualizowanie opisu instalacji w stosunku do jej rzeczywistego wyglądu. Oczywiście rzecz jest dyskusyjna - ale dla mnie, jako dla zwykłego zjadacza chleba to był przerost formy nad treścią. Niemniej to w dużej mierze kwestia indywidualnej wrażliwości z którą trudno się spierać. 

Mi się to osobiście podoba- ażurowa forma, z łądną dynamiczną linią, do tego nie drażniący kolor. Zapewne autorka raczej nie wierzyła głęboko, że ta instalacja tak wszystkich natchnie, że wśród buwowiczów pojawi się drugi Einstein czy Maria Skłodowska- Curie. Ja lubię takie instalacje, które nie naruszają harmonii, ale poruszają mimo wszystko nas do pewnej dyskusji i poszukiwania celu. Każdy z nas odbiera to dadatkowo inaczej- i oczywiście dla jednych może to być bezużyteczna mieszanina linek, a dla innych intrygująca forma, w której może warto poszukać jakiegoś sensu. Ja osobiście wierzę, że zabieg jest celowy i nie jest to przypadkowe zjawisko, tylko jest w tym jakiś cel. Jestem za takimi projektami jak najbardziej.

Ja jednak zgodzę się z autorką - dla mnie instalacja wygląda jak wielka pajęczyna i przypomina to bardziej wystrój na Halloween. Również odnoszę wrażenie, że opisy i założenia co do emocji jakie mają wzbudzać współczesne "dzieła" są mocno przesadzone.

Cieszę się, że moja - napisana trochę z przekąsem - notatka wywołała tak żywą dyskusję w ramach naszych subiektywnych spostrzeżeń. Może mogłybyście zaproponować jeszcze jakieś przykłady instalacji które w ten czy inny sposób Was poruszyły i skłoniły do jakiejś refleksji?

Dla mnie samej temat sztuki współczesnej to ciężka sprawa. Jako że sama odebrałam jakieś tam wykształcenie artystyczne bardzo zwracam uwagę na warsztat pracy i umiejętności techniczne. Kiedyś artysta nie był artystą tylko przede wszystkim rzemieślnikiem, który musiał się szkolić długie lata by osiągnąć w swoim fachu mistrzostwo - i to jest coś, co do mnie naprawdę przemawia. Jakieś interpretacje czy analizy dzieła to rzecz wtórna.
A dziś mam wrażenie że najpierw powstaje interpretacja, a potem dopiero dzieło, i bez tej interpretacji dzieło nie jest już dziełem - nie jest w stanie istnieć jako coś po prostu pięknego, tak samo z siebie - że patrzę na to i się zachwycam - tak jak wtedy gdy zobaczyłam pierwszy raz dłonie wyrzeźbione przez Wita Stwosza.

Moje przemyślenia mogą wydać się płytkie, ale mi to przypomina klimat z horru klasy C. Takiego o przerośniętych pająkach, obowiązkowo wykonanych w CGI. :)

No trochę tak jednak jest, że sztuka zawsze wywołuje emocje. I oczywiście można subiektywnie oceniać czy coś jest ładne czy nie, ale moim zdaniem głupotą jest to, że patrzy się np. na architekturę- o to jest ładne i tyle nie rozumiejąc kontekstu miejsca czy historii. I podejście, że coś powinno być po prostu ładne lub nie nie jest słuszne moim zdaniem i jestem tego pewna patrząc przez pryzmat archiutektury. To nie jest tak, że coś bierze się z niczego tylko jest wynikiem jakiś działań i przemyśleń, jest ciągiem i wynikiem kultury, polityki miliona rzeczy, dlatego nie uważam, że interpretacja jest często doklejana (choć i tak się na pewno zdarza).

i abstrahując od tego, co widzimy na zdjęciu moim zdaniem oczywiście może to wywierać na nas takie lub inne emocje, ale bez głębszej analizy nie uważam, że rozsądne jest stawianie się stanowczo po którejś ze stron.

@Joanna No właśnie, sztuka wywołuje emocje i te emocje są częścią konstytuującą. Bez nich jakakolwiek twóczość by nie miała racji bytu, bo jak wszystko byśmy tłumaczyli sobie za pomocą różnego tła, kontekstów czy akademickiej wiedzy, to nagle okazuje się, że brakuje miejsca na najważniejszy, emocjonalny odbiór. I tak sztuka, moim zdaniem, nie polega jedynie na analizie i chłodnej interpretacji treści, tylko (trochę tak to określił Witkacy) właśnie pierwsze wrażenie jest bardzo istotne. Zderzenie z czystą formą, bez całej otoczki. Oczywiście kontekst jest istotny, ale umówmy się - nie jest elementem najważniejszym w percepcji dzieła.
Co do instalacji - dla jednego będzie to ciekawe przeżycie "estetyczno-emocjonalne", dla drugiego zaś (w tym dla mnie) zwykła pajęczyna z celofanu. Inaczej mówiąc, nie sądzę żebym przeżył coś metafizycznego po zobaczeniu tej instalacji. ;)

Tu nie chodzi o płytki podział na ładne/brzydkie, tylko właśnie o to wrażenie. Dla mnie - zwyczajnie obojętne. Dla kogoś innego fenomenalne, jeszcze dla kogoś innego - beznadziejne.