
7 osób
Widoczność: wszyscy
Publikować mogą: wszyscy
Moderacja: po publikacji
Piza cz. 1
- Tusciae provinciae caput
Mury miejskie w Pizie wybudowane w 1156 r.
(JoJan; http://en.wikipedia.org/wik...)
Najstarsza siostra
Z pośród czterech głównych włoskich republik morskich (Genui, Wenecji i Amalfi), Piza posiada najdłuższą historię. Jej mityczne początki związane są z osadnikami z Peloponezu, przybyłymi jak twierdzą niektórzy antyczni autorzy, jeszcze w czasach poprzedzających Wojną Trojańską. W innej wersji mowa o założeniu miasta przez Pelopsa, króla peloponeskiej Pisy.
Nad rozlewiskiem
Już w starożytności miasto odgrywało istotną rolę w regionie. Sprzyjały temu obronne położenie (sieć kanałów) i rola portu morskiego, w tamtych czasach bowiem Piza leżała bezpośrednio nad morzem, u ujścia rzeki Arno. Upadek Cesarstwa Rzymskiego i niszczycielskie przemarsze ludów germańskich szczęśliwie nie zachwiały życiem miasta.
Flota
W kolejnych wiekach, kiedy północ Włoch stała się areną licznych wojen, Piza pokojowo przeszła pod władzę Longobardów, nawiązując z nimi wymianę kulturową motywowaną przede wszystkim interesami handlowymi. W tym samym czasie Pizańczycy zainwestowali w rozwój morski, zaczęto prowadzić interesy na terenie Hiszpanii, południowej Francji, Korsyki i Sardynii. Potrzeba posiadania własnych statków handlowych i ochrony przed saraceńskimi piratami spowodowały rozwój potężnej floty już w pierwszych wiekach średnich. Wkrótce port w Pizie stał się głównym ośrodkiem handlowym w górnym basenie morza Tyrreńskiego.
Pod butem Lukki
Gdy Karol Wielki pokonał Longobardów, włączył Pizę do Cesarstwa. Po jego śmierci miasto weszło w skład Królestwa Italii, części składowej Lotaryngii - dzielnicy senioralnej dawnego państwa Karola. Tutaj Piza została włączona do księstwa Lukki, jednakże już w 930 r. stała się najważniejszym miastem Toskanii - określonym przez biskupa Cremony: Tusciae provinciae caput (stolica Toskanii) . W tym czasie zaczęła coraz częściej uczestniczyć w konfliktach wojennych prowadzonych przeciwko Bizancjum czy Saracenom, niekiedy nawet na terenie Afryki Północnej.
Konflikt
W tle sukcesów narastał nieunikniony konflikt między rosnącą potęgą Pizy a nominalnie zarządzającą regionem Lukką. Do wybuchu wojny doszło w 1003 r., w wyniku której Pizańczycy uzyskali niezależność polityczną. W następnym roku zostali jednak napadnięci przez Saracenów. To skierowało całą uwagę miasta na walkę z muzułmanami, którzy w tym czasie dominowali na morzu Tyrreńskim i w południowej Italii.
Obrońcy wiary
W 1005 r. podjęto akcję odwetową, łupiąc doszczętnie Rivah (Reggio Calabria), opanowane przez Emirat Sycylii. Konflikt o panowanie na morzu tyrreńskim ciągnął się nieustannie przez następne lata, przynosząc umocnienie potęgi republiki i wyparcie arabów z wielu włoskich terytoriów. Wkrótce oswobodzono Sardynię, Korsykę, liczne miasta Sycylii a nawet zdobyto Kartaginę w Afryce Północnej. Nie udało się jedynie dogadać z Rogerem, królem Siculo-normanów, aby wspólnie podjąć akcję przeciw arabskiej stolicy na Sycylii – Palermo, które pozostało w rękach muzułmańskich aż do 1072 r.
Morska potęga
Włączając się w liczne walki przeciw muzułmanom w basenie morza śródziemnego, Piza umacniała swoją pozycję polityczną i ekonomiczną, przejmując na miejsce Amalfi rolę potęgi morskiej XI wieku. Pizańczycy uczestniczyli w kampaniach w Hiszpanii, Afryce Północnej oraz podczas I Krucjaty, biorąc czynny udział m. in. w zdobyciu Jerozolimy.
Bogactwa Lewantu
Korzystając z udziału w krucjatach Pizańczycy założyli na atrakcyjnych warunkach placówki i kolonie w licznych miastach Lewantu - Antiochii, Akce, Jaffie, Trypolisie, Tyrze, Latakii, Jerozolimie i Cezarei. Udało im się także założyć małe kolonie w Egipskiej Aleksandrii, Kairze i Konstantynopolu. Co ciekawe, Piza na przełomie XI i XII w. była najważniejszym partnerem handlowym i sojusznikiem Cesarstwa Bizantyjskiego.
Ruiny dwunastowiecznej fortecy pizańskiej "Stara cytadela", wzniesionej na gruzach starożytnych fortyfikacji.
(Harlock81; http://en.wikipedia.org/wik...)