Śródziemnomorze
7 osób
Moderatorzy:
    pinot Atavus ruda

Ustawienia strony:

Widoczność: wszyscy
Publikować mogą: wszyscy
Moderacja: po publikacji
RSS RSS
Zarejestruj się

08/01/14 od Atavus
W temacie: Historia miast

Lukka

miasto wież

Widok na Lukkę z Torre Guingi Widok na Lukkę z Torre Guingi (Myrabella, http://it.wikipedia.org/wik...)

Podróż w czasie

Całe Włochy usiane są niezliczonymi miastami i miasteczkami, które mimo upływu czasu zdołały zachować swój historyczny charakter. Jednakże mało gdzie klimat ten jest tak mocno namacalny jak w Toskańskiej Lukce. Do dziś bowiem życie miasta toczy się w obrębie kompletnych wałów obronnych i w cieniu niebosiężnych wież mieszkalnych, a spacer ulicami to istna podróż w czasie.

Truimwirat

Korzenie Lukki sięgają ludu Etrusków, po których odziedziczyli miasto Rzymianie. Ich myśl urbanizacyjna jest ciągle widoczna w układzie ulic i placów, będących echem dawnego forum i amfiteatru. Tutaj trzech wielkich mężów starożytnego Rzymu – Krassus, Pompejusz i Cezar, zawiązało w 56 r. p.n.e. słynny Truimwirat, który miał wstrząsnąć Republiką i utorować drogę do Cesarstwa.  Jednakże czasy prawdziwej świetności miasta miały dopiero nastąpić.

Irlandzki ślad

Po upadku Imperium Lukka pozostała znaczącym miastem i twierdzą regionu. Co ciekawe, w VI w. jej biskupem został irlandzki mnich – Frediano. Jest to oznaka ducha czasów, w których irlandzcy mnisi przywracali chrześcijaństwo i kulturę łacińską na zniszczonym przez barbarzyńców kontynencie.

W cieniu religii

We wczesnym średniowieczu Lukka była siedzibą książąt longobardzkich, sprawując kontrolę nad Toskanią, w tym portową Pizą. W tym samym czasie, w 742 r.,  według legendy pojawił się w mieście wyjątkowy relikt chrześcijański – Volto Santo di Lucca, który jak wierzono, został wyrzeźbiony przez Nikodemusa, towarzysza Józefa z Arymatei. Wczesnośredniowieczna Lukka to także dom dla licznej społeczności żydowskiej, która po X w. odegrała znaczącą rolę w kształtowaniu się Żydów Aszkenazyjskich.

Jedwab

O potędze miasta decydowała nie tylko rola polityczna lecz także uczestnictwo w handlu z Bizancjum (Toskania sąsiadowała przez dłuższy czas z bizantyjskim Egzarchatem Rawenny), w tym handel jedwabiem, na znak której miejscowi możnowładcy bili własne monety. Nawet po włączeniu do Świętego Cesarstwa Niemieckiego Lukka zdołała zachować dużą autonomię, która stała się później podstawą do utworzenia republiki.

Republika

Lukka uzyskała pełną niepodległość po śmierci władającej regionem Matyldy Toskańskiej w 1115 r.,  gdy w obliczu wojny domowej w Cesarstwie i jednocześnie sporu cesarsko-papieskiego, żadna ze stron nie chciała interweniować.  Od 1160 r. miasto rządziło się jako udzielna republika, z tzw. „kapitanem ludu” na czele. W II poł. XIII wieku, za panowania Castruccia Castraniego Lukka stała się liderem w regionie, przytłaczając konkurencyjną Florencję.

Karol wyzwoliciel

Po późnośredniowiecznych zawirowaniach politycznych, w trakcie których Lukka przechodziła z rąk do rąk, została ostatecznie wyzwolona przez potężnego króla Francji Karola VI i powróciła do ustroju demokratycznego. Po 1628 r. władzę w mieście przejęły jednak ostatecznie wielkie rody, które zawsze odgrywały kluczową rolę w polityce i ekonomii Lukki. Spod oligarchicznej władzy mieszkańców miasta mieli „wyzwolić” dopiero rewolucyjni Francuzi w 1789 r., kładąc ostateczny kres jego niezależności.

Wieże

Od zawsze polityką Lukki kierowały inne wyznaczniki niż republikami morskimi. Nie mając  portu ani bezpośredniego dostępu do morza, republika nie była zdolna do prowadzenia dalekosiężnego handlu ani działalność kolonialnej. Skupiono się więc na polityce, aktywnie uczestnicząc w rozgrywkach między miastami włoskimi a także sporach wewnątrz Świętego Cesarstwa, w skład którego nominalnie wchodziła Lukka. O potędze miasta stanowili najczęściej prowadzący wojny kondotierzy, a jego rody prześcigały się w budowie możliwie najwyższych i największych wież mieszkalnych - widocznego do dziś świadectwa dawnej potęgi i bogactwa.

Jedna z zabytkowych wież rodowych, Torre Guinigi. Jedna z zabytkowych wież rodowych, Torre Guinigi. (H005. http://it.wikipedia.org/wik...)

Ostatnio komentowane na stronie:
07/01/2014 Agata

Azulejos

Sztuka z ceramicznych płytek
10 komentarzy, ostatni z 05/11/2018 od Jacko
28/02/2014 Atavus

Palermo

na skrzyżowaniu cywilizacji
2 komentarze, ostatni z 11/01/2017 od pioter
16/10/2011 Agata

Spacer brzegiem Tagu

Bélem
4 komentarze, ostatni z 21/09/2015 od pinot
08/12/2012 Agata

Zakochać się w Piranie

3 komentarze, ostatni z 13/04/2015 od pinot