Śródziemnomorze
7 osób
Moderatorzy:
    pinot Atavus ruda

Ustawienia strony:

Widoczność: wszyscy
Publikować mogą: wszyscy
Moderacja: po publikacji
RSS RSS
Zarejestruj się

11/01/14 od Atavus
W temacie: Historia miast

Bari

włoska brama na wschód

Zamek Zamek "Szwabski" w Bari (Porcullus, http://en.wikipedia.org/wik...)

Wielka Grecja

Już od starożytności Bari zajmowało wyjątkowe miejsce na wybrzeżu Adriatyku, stanowiąc bramę do Apulii - najżyźniejszego regionu południowych Włoch.  Założone przez Jazygów (indoeuropejscy przybysze z Ilirii), zostało zdominowane przez greckich osadników, wchodząc jako Barion w skład tzw. Wielkiej Grecji. W tym czasie nie tylko Bari, Apulia ale cala południowa Italia uległy hellenizacji, zaś grecka kultura całkowicie zastąpiła wcześniejsze.  Nawet włączenie w III w. do państwowości Rzymskiej nie zdołało zmienić greckiego charakteru tego regionu.  

Brama na wschód

Bari  oprócz zagłębia rybackiego stanowiło główny rzymski port do handlu ze Wschodem. Decydowało o tym położenie geograficzne, wysunięte skrajnie na południowy-wschód z całego półwyspu Apenińskiego oraz fakt uprawiania żeglugi przybrzeżnej. Szlaki morskie biegły wzdłuż wybrzeży, głównie ze względów logistycznych (zaopatrzenie), nawigacyjnych (brak kompasu) ale także pewnych  ograniczeń technologicznych galer, głównego rodzaju transportu morskiego.  Z tego powodu wszystkie szlaki wodne ze Wschodu do Italii przebiegały przez Bari.

Ortodox

Grecka kultura w Bari objawiła się również w czasach chrześcijańskich. Już od pierwszego biskupa – Gervasiusa (IV w. ) diecezja podlegała Patriarsze Konstantynopola, mimo iż prowincja należała do Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego.   

W niebezpieczeństwie

Po upadku Cesarstwa i wojnach gockich miasto wpadło w ręce Longobardów.  Wkrótce jednak   Bizancjum z racji strategicznego położenia odbiło miasto. Jednakże na początku VIII w. w regionie pojawiło się nowe zagrożenie. Arabscy wojownicy, po zdobyciu bizantyjskiej Palestyny, Egiptu i Libii, zaczęli wyprawiać się na Sycylię i Południowe Włochy. Założenie emiratu Sycylii zintensyfikowały muzułmańskie rajdy, a na kontynencie pojawiły się pierwsze forty i osady arabskie.

Emirat

W 847 r. muzułmańscy najemnicy, stanowiący garnizon Bari, zbuntowali się przeciw księciu Benewentu I i przejęli władzę w mieście. Powstał emirat Bari, który trwał ponad 20 lat, do momentu kiedy w 871 r. połączone siły frankijsko-bizantyjskie nie odbiły miasta, definitywnie kończąc muzułmański epizod. Bari zostało ponownie przyłączone do Bizancjum, stając się siedzibą zarządzającego prowincją katepana (wojskowy gubernator).

Targ niewolników

W tym czasie byt gospodarczy miasta opierał się, obok rybołówstwa, na handlu niewolnikami. Makabryczną specjalnością Bari był handel Słowianami, których pozyskiwano z zachodniej słowiańszczyzny, Bałkanów i Dalmacji. Blondyni i blondynki cieszyli się wielkim wzięciem wśród kupców arabskich, i stąd rozwożeni byli do różnych krajów wyznających religię proroka.  Co ciekawe, egipscy Fatymidzi powołali nawet specjalne  oddziały mameluków, zwane „Sakalaba”, złożone wyłącznie ze słowiańskich niewolników.

Normanowie

W 1009 wybucha powstanie longobardzkiego możnowładztwa, które mimo porażki doprowadza do przeniesienia Bari spod władzy patriarchy pod władzę Papieża. Pojawienie się w regionie nowej siły politycznej – Normanów, zmienia całkowicie dotychczasowe stosunki.  W 1071 r. legendarny normański przywódca Robert Guiscard wieńczy swoje podboje zdobyciem Bari. Od tej pory flota miasta będzie służyć w normańskich kampaniach wojennych – na terenie Bizancjum, Afryki Północnej jak i Ziemi Świętej.

Złoto pielgrzymów

Podboje Normańskie zahamowują proceder handlu niewolnikami, wstrząsając życiem gospodarczym miasta. Szybko jednak mieszkańcy Bari odnajdują nowe źródło dochodów w ruchu pielgrzymkowym. Z jednej strony promowany jest miejscowy kult św. Mikołaja, którego relikwie sprowadzono z Myry, w Licji. Z drugiej zaś Bari staje się głównym portem ruchu pielgrzymkowego do Ziemi Świętej, także  krucjatowego. Tutaj w 1095 r. wygłasza płomienne kazanie Piotr Eremita, przywódca nieszczęsnej I krucjaty.

Zew wolności

Jednakże zyski z pielgrzymów musiały być niewystarczające, kupcy z Bari zazdrośnie patrzyli na rozwijające się republiki morskie – Pizę, Wenecję czy Genuę. Sami będąc pod normańskim butem nie mieli wystarczającej autonomii ani wsparcia aby prowadzić konkurencyjne interesy. Dlatego w 1117 r. w Bari wybuchło anty normańskie powstanie, a wybrany przez lud miejski przywódca Grimuald Alferanites, longobard, zaczął szukać wsparcia Wenecji i Bizancjum. Niestety, próba uzyskania niepodległości zakończyła się ostatecznie w 1132 r. niepowodzeniem. Znaczenie miasta dla królestwa Normanów było zbyt wielkie, podobnie jak dla wcześniejszych potęg i dlatego mimo sprzyjających warunków ekonomicznych i geograficznych Bari nie zdołało nigdy stworzyć własnej republiki.

Upadek

W 1156 r. cesarz bizantyjski Manuel I Komnen zdobył je, splądrował i zrównał z ziemią, mszcząc się za najazdy normańskie na Grecję. Mimo odbudowy i wzniesienia  nowego, tzw. „Szwabskiego” zamku, miasto straciło swój pierwotny wigor i aż do epoki napoleońskiej pogrążyło się w marazmie. Dopiero napoleoński król Neapolu, Joachim Murat, zaplanował rozbudowę Bari o potężną dzielnicę, nazwaną na jego cześć Murattiano. Od tamtej pory miasto odzyskało znaczenie, stając się ponownie głównym ośrodkiem regionu.

Joachim Murat, napoleoński król Neapolu - restaurator świetności miasta Joachim Murat, napoleoński król Neapolu - restaurator świetności miasta (Vissarion, http://en.wikipedia.org/wik...)

Ostatnio komentowane na stronie:
07/01/2014 Agata

Azulejos

Sztuka z ceramicznych płytek
10 komentarzy, ostatni z 05/11/2018 od Jacko
28/02/2014 Atavus

Palermo

na skrzyżowaniu cywilizacji
2 komentarze, ostatni z 11/01/2017 od pioter
16/10/2011 Agata

Spacer brzegiem Tagu

Bélem
4 komentarze, ostatni z 21/09/2015 od pinot
08/12/2012 Agata

Zakochać się w Piranie

3 komentarze, ostatni z 13/04/2015 od pinot
Notatki o podobnych miejscach: