bywajtu

To jest truuudny temat, chociaż w ostatnich latach śmierć została niejako "oswojona" w kulturze (wystarczy spojrzeć z innej strony i przypomnieć sobie transmisję telewizyjną ze śmierci a potem pogrzebu Jana Pawła II). Tylko co będzie, jak skończą się tematy tabu i czy zdjęcia, pokazujące dosłownie wszystko, dalej będą tak silnie oddziaływać na odbiorcę?

Postępujące zobojętnienie społeczeństwa jest najlepiej dostrzeagalne poprzez pryzmat filmów. Do niedawna (lata 80 XX w.) większość filmów ograniczała drastyczne sceny po przez aluzję, niedopowiedzenie - jednakże z każdym rokiem pojawiały się coraz śmielsze obrazy, pokazujące okrucieństwo i właściwie anatomię mordu i znęcania się na ludźmi czy zwierzętami. Akceptacja dla takiego kina wynikała z równolegle postępującej obojętności publiczności, dla których normą stało się pokazywanie rzeczy, które jeszcze 30 lat temu byłyby uznane za niesmaczne i tak naprawdę niepotrzebne - bo każdy miał własną wyobraźnię. A może właśnie problem tkwi w wyobraźni, zdystansowaliśmy od siebie śmierć i nie potrafimy już wyobrazić sobie takich dramatów - musimy je zobaczyć w kinie, lub na zdjęciach?

Tzn. z kinem ukazującym śmierć w bardzo dosłowny, by nie powiedzieć prymitywny sposób już wcześniej bywało różnie - niech za przykład posłużą paradokumentalne filmu 'mondo' - połączenie dokumentu i kina exploitation, które z założenia miały szokować - korzenie tego podgatunku sięgają lat 60. i to wczesnych.

Albo kino kanibalistyczne, które też zaczęło się nie w latach osiemdziesiątych, a siedemdziesiątych. Zresztą już na początku lat 80-tych powstała lista tzw. Video Nasties, na którą trafiły te rzekomo najbrutalniejsze filmy. Ale fakt, że to domena europejskiego kina klasy B.

Zgadzam się co do dystansu. Dziś często nawet bardzo brutalne kino traktowane jest jako źródło abstrakcyjnej i zabawnej rozrywki (stąd pewnie trend do niby realistycznego, paradokumentalnego prowadzenia akcji, ograniczania kadrów, żeby jeszcze spróbować zrobić na widzu wrażenie).

No jeśli mowa o filmach, to na pewno trzeba tu oddzielić filmy DOKUMENTALNE od fabularnych. Myślę, że w ogóle z fotografią jest inaczej niż z filmem. Kiedy oglądasz film składający się z samych makabrycznych scen, to zaczynasz się znieczulać, a zdjęcie jest jedno i wg mnie o wiele bardziej szokuje jeden taki shot niż cała seria scen.

szeroki i głęboki temat...

[AgnesO]: No jeśli mowa o filmach, to na pewno trzeba tu oddzielić filmy DOKUMENTALNE od fabularnych.

Racja, dlatego pisałem o filmie ze scenariuszem, ale w konwencji dokumentu.

Też myślę, że zdjęcie ma dużo większe oddziaływanie, widz, oglądając film, szybko się oswaja. Brutalne zdjęcie to jeden strzał, ale konkretny.