Osadnicy z Catanu
Skoro było o przepięknej własnoręcznie wykonanej biżuterii (np. tu, tu i tu), to może teraz o czymś nie tylko dla kobiet? Od dziecka uwielbiam planszówki i inne gry – te wieczory spędzone nad „Ryzykiem”… A teraz gry są coraz lepsze – wystarczy wspomnieć świetnie wykonane i wykorzystujące kreatywność „Dixie” (swojego czasu francuska gra roku) czy polski hit „Kolejkę”. „Osadnicy z Catanu” też należą do jednej z bardziej popularnych. A powstali dawno temu, bo w 1995 roku w Niemczech.
(M.Jabłoński)
Plansza już gotowa
„Osadnicy” to gra strategiczna, mogąca się ciągnąć godzinami, wymagająca umiejętności negocjacyjnych, bo nie tylko oczka na kostce się liczą. W oryginalnej wersji wykonana jest z tektury. A gdyby tak zrobić swoją ulepszoną wersję? Charakter gry zostawia duże pole do popisu, bo można o tego podejść na wiele różnych sposobów.
(M.Jabłoński)
Sam początek. Kuchenny stół trochę ucierpiał podczas cięcia
Moja powstawała wiele dni, nie jednym ciągiem. Pracy jest sporo, ale można ją podzielić na etapy. Trzeba było pociąć deski na odpowiednie kawałki i oszlifować je do pożądanego kształtu. Na pola z surowcami (cegła, zboże, wełna, drewno i kamienie – nasze budulce) i karty postępu nakleić kolorowe zdjęcia, wybrane z własnej kolekcji, i pokryć lakierem w spreju. Śmierdzi i długo schnie, w malutkim mieszkaniu nie da się tego zrobić. Tak powstała plansza.
(M.Jabłoński)
Plansza i numerki z nogi od stołu, z prawej widoczna też nagroda za najdłuższą drogę
Trzeba było jeszcze zrobić malutkie osady i miasta – z pozostałych kawałków drewna (przyda się klej o drewna) i różnokolorowej włóczki, bo każdy gracz powinien mieć swój kolor. A potem zająć się surowcami – to prezentuje się najfajniej i pozwala ponieść wodze fantazji. Potem jeszcze numery z literami na odwrocie ze starej nogi od stołka (tu przydała się czarna farba), odznaka najdłuższej drogi i najlepszego rycerza, a na deser złodziej. Osadnicy w wersji luksusowej gotowi, wraz z odpowiednim drewnianym pudełkiem na całość.
(M.Jabłoński)
Powstają osay i miasta
Do wykonania gry wbrew pozorom nie potrzeba było wielu składników, właściwie wszystkie już wymieniłam – poza tym zawsze można użyć czegoś zupełnie nowego. Taka własnoręcznie wykonana gra powala na kolana, a sama rozgrywka w towarzystwie przyjaciół to czysta przyjemność. Do jej wykonania trzeba dużo cierpliwości i pewnie trochę zdolności, żeby nie marnować 10 desek zanim uzyska się pożądany efekt.
(M.Jabłoński)
Pudełko z surowcami, owieczki jeszcze niegotowe
(M.Jabłoński)
(M.Jabłoński)
Osadnicy w komplecie
Osadnicy z Catanu do świetna gra. Ja tez uwielbiam gry planszowe - i zaczynałam właśnie od Osadników. Ale moją ulubioną grą jest Agricola, trochę bardziej skomplikowana ale troche mniej nieprzeiwdywalna niż Osadnicy - w których jednak sporo zależy od rzutu kostką. Oczywiście jedno i drugie ma swoje plusy i minusy wieksza nieprzewidywalnośc, to więcej zabawy przy spotkaniu ze znajomymi. W odwrotnym przypadku można wykazać się "kunsztem" i umiejętnością strategicznego myślenia - no i nikt (np. kolega którego szlag trafił, że pokonała go "dziewczyna") nie zarzuci Ci, że "miałaś szczęście".
ale ale, zmierzałam do czego innego. Otóż widziałam kiedyś wykonane przez fanów Agricoli różne ...
Osadnicy jakoś akurat do gustu mi nie przypadli, dużo bardziej odpowiada mi Agricola czy Carcassone. Ale generalnie wśród moich znajomych najbardziej grywalną grą jest Ticket to Ride (po polsku: Wsiąść do Pociągu). Najlepsze jest to, że oprócz dostępnych w sprzedaży różnych map, sami użytkownicy robią swoje własne mapy, które później zamieszczają w internecie. W ten sposób mam planszę z ZSRR a znajomi planszę z UK - wystarczyło tylko pójść do dobrej drukarni i wydrukować samą mapę oraz bilety.
Nie wiem ile wieczorów spędziłam jeżdżąc pociągami po różnych krajach, ale zapewne bardzo dużo.
Kryty Bazar 
Autostopem po Europie. Czym to się je? Część VI – co ze sobą zabrać. 
Hostelowy azyl w centrum miasta 
Bordo versus Koko 
A czas płynie...