bywajtu

Czasy w SKPB to był dobre czasy, mimo że ostatecznie przewodnikiem nie zostałam ;)

A njatrudniej podobno w Tatrach (;

Tak, czasy na kursie SKPB to piękne czasy. Niestety jak się zda to już nigdy nie będzie się kursantem... a szkoda.

Odbiegnę trochę od tematu i nie w sprawie szkolenia, a wykonywania zawodu napiszę. Bo jak się szybko okazuje, nie każdy do przewodnictwa się nadaje. Prowadziłem pare wycieczek w Beskidach, w czasach kiedy uprawnienia robiło się od razu na całe Beskidy. Może nie miałem szczęścia, ale po kilku wycieczkach zdecydowałem o zaprzestaniu prowadzania, znienawidziłbym góry - mój drugi dom. Najgłębiej w pamięć wryła mi się wycieczka z licealistami, laureatami olimpiady geograficznej. Byliśmy nieopodal Rycerzowej w Worku Raczańskim. Wszyscy oni byli najmądrzejsi na świecie i zadawali pytania typowo sprawdzające przewodnika. "Co to za kwiatek", "jak powstał ten flisz karpacki?" [to było jedno z pytań na olimpiadzie, jak się później dowiedziałem], "jaka jest przeciętna wielkość hal w tej części Beskidów?"... A ja, niewiele od nich starszy i prawie bez doświadczenia padałem raz za razem. Potem starsi koledzy śmiali się, że na wycieczkach trzeba wymyślać na poczekaniu wszystko, począwszy od nazw kwiatków (typu Złotnik Żywiecki) poprzez miejscowe legendy, których nikt nie zna i nie zarzuci, że właśnie je wymyśliliśmy, na sposobach wypasu owiec kończąc. Mieszać rzeczywistość z tym co przyjdzie do głowy. Nie wiem czy to by wówczas zadziałało i jakkolwiek mnie uratowało, ale cieszę się, że odszedłem. Roboty i odpowiedzialności niewspółmiernie z zarobkiem, a góry kocham dzięki temu nadal :)

Widzisz Mateusz, Ty po prostu jasno stwierdziłeś, że bycie przewodnikiem Cię nie kręci i generalnie nie robiłeś tego na siłę. Będąc na kursie, miałam raz "przyjemność" być szkoloną przez kogoś, kto nie dość, że nie dawała się do pełnienia roli instruktora oraz przewodnika, to o jakiejkolwiek formie empatii czytał jedynie z encyklopedii. Nie wiem, czy osoba ta nie widziała, że po prostu popełnia masę błędów i podchodziła do tego bezkrytycznie, czy po prostu była aż tak zadufana. Trudno mi jest po latach jednoznacznie stwierdzić, aczkolwiek wiem jedno - ta osoba nie powinna brać odpowiedzialności za ludzi, bo to się może kiedyś dla kogoś źle skończyć.

Wsród przewodników również są ludzie - wraz z ludzkimi przywarami. Też spotkałam nie raz, nie dwa osoby, które w mojej ocenie nie powinny zostać przewodnikami, a nie zostawały nimi te, które uważałam za świetny materiał na przewodnika. I tak bywa, jak w każdej aktywności i zawodzie.