bywajtu

To co można zaobserwować we Francji to to, że tam jedzenie jest celebrowane. Je sie wolno, smakując, a jednocześnie zjadają wiele dań ociekających masłem, kandyzowanych owoców, lodów i pysznych deserów. Fakt, że prawdziwi Francuzi sa szczupli, ale jak sie patrzy na stolik obok, gdzie ludzie zasiadją do posilku to budzi to pewne zdumienie. Przystawka, pierwsze danie, drugie, deser, oczywiście wino , woda, kawa. Taki obiad to średnio 2 godziny trwa. Jednocześnie od przedszkola uczy się dzieci jedzenia różnych gatunków sera, a może nas zdziwić fakt podawania dzieciom wina z woda do posiłku, a tam jest to normalne. Nie ma we Francji dań dla dzieci (za wyjątkiem osesków), podaje się mniejsze porcje, ale uczy się jedzenia wszystkiego i poznawania smaków. W domach panuje zwyczaj wspólnego posiłku wieczornego jedzonego przy nakrytym stole, od najmłodszych lat dzieci sa uczone posługiwania sie sztućcami, dzieciom nie kroi się tylko pokazuje jak samodzielnie to zrobić .Kolejną rzeczą jest nauczenie rozmowy przy stole -rozmawia się wyłacznie o tym, co się działo, ale nie rozmawia się o pieniadzach, kłopotach i problemach. Posiłek ma jednoczyć rodzinę, ma być wspólnym biesiadowaniem i zacieśnianiem więzi rodzinnych. Stół rodzinny jest we Francji w powszechnym użyci tak jak serwetki, sztuće czy kwiaty. Nie darmo Francja = elegancja. Mzag

W przeciwienstwie do autorki książki o Francuzkach i ich nawyków żywieniowych chciałabym przytoczyć najglupszą teorię na temat odchudzania o jakiej slyszałam. Teoria zakladała spożywanie posiłków tylko, gdy jest się naprawdę głodnym - głód miał tu być sprzymierzeńcem w walce z otyłością; mogło się to sprowadzać do spożywania np. tylko dwóch posiłkow dziennie. Kompletny nonsens.

[Ola]: Teoria zakladała spożywanie posiłków tylko, gdy jest się naprawdę głodnym

Zasadniczo przytoczona przez Ciebie teoria nie byłaby taka zła, gdyby ludzie byli w stanie odczytywać sygnały płynące z ciała. Prawda jest taka, że znacząca część z nas nie umie prawidłowo określić, kiedy jest głodna, kiedy ma zachciankę, a kiedy jest syta. Gdyby wszyscy mieliby opanowaną tę umiejętność, to sięgaliby po jedzenie tylko wtedy, gdy rzeczywiście byli głodni i kiedy realnie ich organizm by tego potrzebował. A że nasze zasoby poznawcze są najczęściej przeciążone, to niestety mamy problem z wyłapywaniem tego momentu, w którym nasz organizm domaga się jedzenia. Stąd wiele osób je nieregularnie, bagatelizuje pierwsze oznaki głodu itd.