bywajtu

Sąd u kadiego- arabski manuskrypt z 1334 r http://commons.wikimedia.or... Sąd u kadiego- arabski manuskrypt z 1334 r (http://commons.wikimedia.or...)

W państwach zdominowanych przez muzułmanów, w których wprowadzono prawo szariatu, innowierców obowiązywała specjalna umowa społeczna – dhimma. Określała ona zasady na jakich nie-muzułmanie mogli funkcjonować w społeczeństwie muzułmańskim. Podstawą było płacenie specjalnego podatku jizya, czyli opłaty za prawo do mieszkania. Obejmował on tylko chrześcijan, sabianitów i żydów – tzw. Ludy Księgi (Biblii), dla pogan zaś prawo szariatu było bezlitosne. Jednakże, ekspansja islamu w Azji doprowadziła do rozszerzenia dhimmy na hinduistów i buddystów.

W ramach dhimmy (z jęz. arab. „pakt z innowiercami”) innowiercy objęci zostali nie tylko opodatkowaniem, ale również szeregiem nakazów i zakazów społecznych. Zakazano wznoszenia świątyń (a jeżeli już następowały odstępstwa, to nie wolno było wznosić wyższych niż lokalny meczet), zakazano publicznych przejawów kultu oraz prowadzenia działalności misyjnej i konwersji innej niż na islam. Wyznawców różnych religii obowiązywało noszenie rozpoznawalnego stroju, np. turbanu w przypisanym danemu kultowi kolorze.

W średniowiecznym, tzw. klasycznym szariacie gwarantowano jednak autonomię prawną społeczności nie-muzułmańskich, chociaż zawsze można było dobrowolnie wystąpić ze sprawą do Kadiego (sędzia muzułmański). Zezwalano również na pewne praktyki – np.: jedzenie wieprzowiny czy spożywanie alkoholu, które były zakazane dla muzułmanina. W ogóle, innowiercom zezwalano na swobodę działań we własnym domu, pod warunkiem, że nie upubliczniają swoich zachowań, zwłaszcza o charakterze seksualnym.

Koniec dhimmy nastąpił w XIX w., wraz ze wzrostem wpływu chrześcijańskich potęg kolonialnych na Imperium Osmańskie, dominującym w świecie muzułmańskim.